Podcasten en digitaal vertellen.

De rijke leeromgeving komt nu in beeld. Door ons begrepen als een gecombineerde traditionele en moderne digitale infrastructuur waar je zintuigen op meerdere niveaus geprikkeld worden en je uitgedaagd wordt om te leren. Ook een leeromgeving waarin de onderbelichte competentie van meervoudige geletterdheid wat meer tot zijn recht kan komen, in elk geval aangesproken wordt. Wij willen met podcasten, webloggen en portfolio een omgeving opzetten die een dergelijke betekenis heeft. Centraal daarin staat de combinatie van podcasten en digitaal vertellen. Bij podcasten met behulp van digitaal vertellen maken wij de keuze om de nadruk te leggen op beeld, beelden die spontaan gebruikt en met anderen gedeeld worden, soms orgineel soms geleend. Over het algemeen wordt 'podcasten' niet vanuit het beeld maar vanuit het delen van informatie gedefinieerd, een podcast kan net zo goed zonder beeld gemaakt worden; een soort radio-uitzending als het ware, dankzij internet tijd en plaats onafhankelijk gemaakt en in een webbrowser of met een mp3 speler op elk moment reproduceerbaar geworden. Wij kiezen voor een rijkere variant, de combinatie van beeld en geluid (ook wel video-cast of vodcast genoemd).
In het podcast pilotproject op ROC MN kwam onbedoeld veel nadruk te liggen op het digitale aspect terwijl de omgang met beelden en geluiden onderbelicht en daarmee ondergewaardeerd is gebleven. Naar onze mening is het digitale als zodanig niet echt interessant, het accent zou moeten liggen op wat ermee gedaan kan worden, c.q. hoe je met behulp van de nieuwe technologie educatief relevant 'digitaal kunt vertellen'. Vandaar een andere opzet voor een vervolg.
Er zijn diverse argumenten om deze rijkere variant nader uit te werken en te zoeken naar mogelijke combinaties van beeld en geluid. We willen aansluiten bij de interesse voor digitaal beeld zoals die leeft binnen de huidige jeugdcultuur; zowel in archeologische zin (archeologie van het beeld) als in emancipatorische zin loont het de moeite om aandacht te besteden aan de betekenis en de waarde van het beeld in leerprocessen. De door Jeroen Lutters bepleite methode van culturele analyse kan meer inzicht bieden in de relatie tussen kennisverwerving en ver'beelden'. Een ander argument is de mogelijkheid om met podcasten aan te kunnen sluiten bij het zogenaamde web2.0 perspectief. Dat heeft alles te maken met het vanzelfsprekend gemak waarmee jongeren gedigitaliseerde communicatie hanteren, mogelijk zo een andere ingang te vinden waarlangs kennisvorming anno nu ook tot stand kan komen. In eerste instantie is van belang om uit te vinden of het werkt; later kunnen we ons dan de vraag stellen hoe het in zijn werk gaat en daar komt dan de methode van de culturele analyse zeer van pas.
Ontdekken 'hoe het in zijn werk gaat' is meerledig: enerzijds gaat dat over de methode en anderzijds over het regelsysteem -de regels, het spel, het rollenspel, het regelgeleide gedrag- waarbinnen deze nieuwe manier van kennisverwerven tot stand komt. Vooralsnog heeft het iets 'post-moderns', iets van het spel waarin je spelenderwijs leert. Hier denk ik ook aan Marinka Coupier die verwijst naar de wereld van gamers, het nemen en spelen van rollen en de speltheorie van Huizinga zoals door hem in Homo Ludens neergezet.